Yelkor, May en Perrin betraden Ivory Coast met bewonderende blikken, ondergedompeld in de geuren van de zee en de warmte van de woestijnwind. De stad, opgetrokken uit scheepswrakken, bood een uniek schouwspel van huizen die ooit over de golven dansten. Langs de kustlijn stonden omgebouwde boten als charmante woningen met uitzicht op de glinsterende zee.

De Zoute Zeemeermin Inn in de Astrale Haven bruiste van levendigheid, een ontmoetingsplaats voor zeelieden van verre oorden die hun avonturen deelden, hun dorst lesten en ontspanden na lange zeereizen. Bij het binnentreden van de herberg werden de helden, May von Red, Perrin Greenleaf en Yelkor of Delvia, begroet door een overweldigende maritieme sfeer.

De zon werkte zich omhoog weg van de horizon, en haar eerste stralen wierpen een betoverende gouden gloed over de stad Xedia. Het schouwspel was adembenemend, en zelfs May von Red, de sluwe half-elf rogue, kon niet anders dan gefascineerd toekijken. Aan haar zijde liep Perrin Greenleaf, de vrolijke halfling bard, wiens ogen twinkelden van opwinding bij het zien van de majestueuze stad die voor hen opdoemde.

De zon scheen al, en haar zachte stralen priemden door het dikke bladerdak van de Aquantis delta. In het hart van de herberg "De Verzonken Rust" zaten onze helden. Aan de ene kant van de tafel zat May von Red, een sluwe half-elf rogue, haar ogen gefixeerd op een kaart die voor haar lag. Tegenover haar, aan het hoofd van de tafel, zat Perrin Greenleaf, een vrolijke halfling bard met golvend los haar en een luid die liefdevol op zijn knie rustte. Hij speelde zachtjes een deuntje dat harmonieert met het rustieke decor van de herberg. Aan de andere kant van de tafel zat Yelkor of Delvia, een toegewijde paladin met een imposant schild, zijn ogen afwisselend gericht op zijn metgezellen en op de lege plek aan de wand van de inn waar de Aquantis kaart ooit hing.

De zon was al laag aan de hemel toen Yelkor, Perrin en May het dorp Gloomfield bereikten. De lucht was zwaar en nevelig, en de zon stuurde slechts bleke stralen door de dikke sluier. Een melancholische melodie klonk in de verte, als een echo van verloren hoop en verborgen geheimen.